Leizezulotik Zuri...

 

Ezin dut gehiago.

 

Leizearen ezpainetatik

doakit

kurpilaren azken

bira,

maite ninduela

uste nuenaren eskutik

azken bultzada jasoz,

harridura gorriaren

tristura bitsa

bihotzean,

fereka baten beharrak

ene hatzak

erre ta kixkaltzen

dituenean...

eta orduan,

harkaitzetik urrunduz,

hegan ikasi gabeko

ene ilusioa

nirekin batera

beheraka, beheraka...

hondoa jo eta,

zoritxarrez,

oraindik bizirik

geratuko denaren

nazka ta arrabia

gerorako lagun

bakar ta bakartia...

amodio joanaren itzalak

iseka

ilunabar ta egunsentiro

erasotzen nauenean,

aseturik dirudienaren

farra

giza gosetiaren

bizkar

pobrean.