|
Ezin errana SORMINETAN, Ama batek mundura emaiten ari den haurrari diozkan hitzak entseiatu naiz olerki huntan idaztera Tanka eta tanka, bihotza hau joka, idurikatzen zaitut begiak minbera: Noiz nere barnetik aterako zira? Gaur sortzen bazira, naski goiz aldera, atxemanen nauzu lurrean etzanik, zutaz ametsetan, oraino bizirik. Hil nahi banauzu, azkar jo nezazu, aingeru belarrak bezala, mozturik, udako haizean, joan nedin loraturik. Xut nahi banauzu, zutaz uts nezazu, bien izaiteak zalapartatzean; zure lehen hatsak berritz pitz nezadan. Suz maiteko zaitut, lotuko dauzkitzut zeruko izarrak, barneko munduak, ederrez beteak diren gauz guziak. Suz maite banauzu, erreko nauzkitzu: gauaren sasiak, putzuen ilunak, hil minez beteak diren gauz guziak. Argia hastean, perlez dirdiretan, ihintzlorea da sorminetan sartzen, bai iduzkiarekin ubelez sortzen. Entzun urrunean, minez marrumetan: lurraren ikarak, edoien galernak, itsaso uhainen arrapo xuriak! otoi, jalgi zaite, ne' baitarik fite! hor duzu eguna argitzen hasia, hor harrigaria den bizi berria!
Ezin errana |