SENARRAK EMAZTIARI

Andre-zalea naiz nerez,

eta protxua nai berez,

bikaña daukat itxurez;

oiek gogoan dauzkeala

nabil egunez ta gauez;

ona bai abilidadez,

sasoikua ta edadez,

atso zartutakoa ez.

Matrimonio autsia,

bakarrik nauka utzia,

bizi biarko etsia;

gizona morroi zarpa zarrakin,

andria galan jantzia;

ai, au zer diferentzia!

nork artu pazientzia?

nik daukat penitentzia!

Andrea dabil tratuan,

emanean da artuan,

legorrian da portuan;

bere bototik salduko luke

senarra iru kuartuan,

isla batera barkuan

entregatzeko kontuan;

ez da prezio altuan.

Ari zan, Mari Aldarte,

parrandan gastatu arte,

bizi txarrakin parte;

etxea saldu, diruak urtu,

orain guztiontzat kalte;

andrea daukat alkate,

errespetoa aparte,

engañatuta naukate.

Ni nago morroi serbitzen,

besteren kargak berdintzen,

gorputza asko nekatzen;

maitea orla ibillitzea

ez du legeak agintzen;

asiagatik urdintzen,

gaztea dio segitzen,

nork daki nola dabiltzen!

Lenago gabe egondu,

akordatu naiz berandu,

ezin gerade konpondu;

mundu onetan suerte onik

ez da neretzat izandu:

mutill-zartuta ezkondu,

oraiñ andrea gallendu,

gaztea bear omen du.

Badauka kortejantea,

alperra ta tunantea,

pikaro balientea;

gabetan iñork sentitu gabe

irikitze'io atea,

berak nai duen artea;

atsegin da egotea,

orlako borondatea!