ANDRE TXARREN BENTAJAK

Eguna pasa nekean eta

etxerra natorrenian,

su-baztarrian kantari dago

beti edo geienian;

alaba dauka besuan eta

semea aldemenian,

badaki bañan ez du gogorik

trabajatzeko lanian.

Josten da plantxan, bordatzen ere,

nere andreak badaki,

sala frotatzen ikasia da

erdiak bañan obeki;

kozinaria nor alakua,

gauza guzitan egoki,

oiera joanda amarretako

iñork ezin du eraiki.

Amarretako jeikitzen bada

armariyua iriki,

arropak artu, amaiketako

apainduko da ederki;

katillu-salda ardoarekin

gorputza sano eduki,

bere burua gobernatzen du

gizona bañan obeki.

Seme-alabak mundu onetan

biok ginduen sortu,

nola bear dan badaki bañan

lanerako zait alpertu;

neroni berriz indarrak junda

ajiak zaizkit agertu,

andre-zalia banintzan ere

orra ederki aspertu.

Lengo batian, esango det noiz,

igande-iñulabarra,

nere andria dantzan zebillen,

begira zeudenen farra!

lanerako gogorik ez bañan

pandangolari azkarra,

baldin neronek ikusi banu

autsiko nion bizkarra.

Dantzatu eta erretirua

gabeko beratzik aldean,

etxera etorrita kantari dago

eserita sukaldean;

ume gaizuak negarrez daude

apariaren galdean,

artua errotan, ogia falta,

jakia berriz kalean.

Maldeziyoka asten nitzaio

koleratzian berari,

txorakeriak utzi ditzala

segitutzeko lanari;

parra ta burla egiten dio

gizonaren esanari,

leziyo ona nork erakutsi

buru gogorra dunari?

Kopeta illun, begia triste

fameliara sartzian,

porru-salda oliorik gabe

gizonarentzat eltzian;

kortesiarik aurrian ez du,

errespetua atzian,

onelakuak maiz izango du

gobiernu txarra etxian.

Aitak egiña nuen ezkontza,

amak nai zuan artzea,

neronek berriz pensatu nuan

aien eskuan jartzea;

andre ederra ezin geiago,

umilla ta dulzea,

surtan jarri ta ezagutzen dek

nolakua dan eltzea.