AZKEN JUJAMENDUAK
(Airea: Foudres, éclairs, trompette et tonnerre)
Aditzen da tronpeta lazgarria,
Etorri da Jaunaren eguna
Egun triste, egun lotsagarria
Eta egun handiena.
Ihortziri eta ximixtapean
Lehenago Jauna mintzatu zen;
Bainan egun bere majestatean
Handiago da agertzen.
Aspaldi lur bihurtu haragiak
Erraustuak ziren hezurretan;
osaturik instant batez guziak
Bizterat doaz bet-betan.
Aingeruek aldarazten dituzte
Merezitu duten eredura:
Gaixtaginak eta onak bi parte
Jaunaren bi aldetan.
Hobendunak ezkerreko aldetik
Ikusten du Juje hasarrea;
Eta onak Jaunaren eskuinetik
Idurikatzen bakea.
Errabian ahalkez estalirik,
Gaixtaginak marrasketan daude;
O zatorzte, lurrak eta mendiak!
Otoi estal gaitzazue!
Ifernuak erraiak idekirik,
Diote, hots, irets baginetza.
Bainan egun Jaunaren begitarik
Ez daite nihor geriza.
Orduraino gordeak egon diren
Arima beltze eta itsusiak
Agertzen tu guzien bixtan hemen
Jaunaren argi biziak.
Ilunbetan bakarrik sekretuan
Egin krimak han agertzen dire;
Bihotzean eta izpirituan
Has-akaba zinak ere.
Bizioak bertutearen kapak
Estalirik munduaren bixtan
Enganatu gaituzten hipokritak
Emanen dire argitan.
Gaixtaginak bere krimen laidoa
Hain handia edireten badu,
Emanen den arrasta betikoa
Nola behar du aditu?
Zoazkidate, ah! madarikatuak!
Zoazkidate urrun ene ganik.
Sekulako surat kondenatuak
Erretzerat orai danik.
Su eternak debruentzat piztuak
Arrasta hau eman bezain sarri
Erretzen tu arima damnatuak
gorputzak bezain bortizki.
Bertutea, kalomniaz belztua
Orduraino izan balin bada,
Egun hartan ohorez gainditua
Handizki laudatuko da.
Egarriak, goseak, buluziak
Mundu huntan ibili direnak
Egun hartan espos-soinez jauntziak
Kontsolatuko tu Jaunak.
Itzultzen da eskuineko alderat
Arraiturik Jaunaren bisaia.
Isurtzen du justuen bihotzerat
Bozkariozko ibaia.
Zer gozoa aditzean: zatozte
Ene aitaz benedikatuak:
Har-zazue ene glorian parte:
Han dire zuen tronuak.
Sartzen dire zeruko errresuman
Arimekin gorputz gloriosak
Gozatzeko mende eternaletan
Egiazko zorionaz.
|