MENDIAN ARTZAITXOA

          I

Mendian gelditu zan

    artzaitxoa bakar,

bere maiterezaz

    negar eta negar...

Mendia eta artzaintza

    asko maite zitun,

baiña maitea gabe

    zitzaizkan alargun.

Ta zurbil ibil oi zan,

    arditxoak lagun,

gailurrei galdezka

    noiraño ote zan jun.

Gau ezkila ari garaiz

    iñular barean,

otoitzka oartu non

    bere txabolean:

—«Ezin naiz bizi, Miren,

    nere bakarrean,

arekin nai mendian,

    arekin batean».

          II

Bai eldu're beingoan

    mendira maitea!

Bai artzaiari ere

    zorion betea!

Alboka eta guzi

    gaurko goizaldean,

ardi zai ikusi det

    arekin batean;

etzanik zeuden biak

    zugaitz itzalpean

aopekotan, nonbait

    elkarren naiean...

(Jesu dizut maitea;

    nerau, berriz, artzai.

Noiz Berakin batuko

    aurtandik negon zai;

ta gaur «Profesa» egunez

    izan degun eztai...

Jesukin bat, ordutik

    pozik nabil Artzai!).

          III

Mendian gelditu zan

    artzaitxoa bakar,

nere maitearenaz

    negar eta negar...

Bai eldu're, ordea,

    mendira maitea!

Bai artzai oni ere

    Zorion betea!

Zarautz. 1936 Irailak 14