OROILARI

                Oharra. Olerki hau «FORUA»,

                frantziskotar ikasleen aldizkarian argiratu

                zuen egileak 1935-garren urtean

                hamasei urte zuela.

                Eta gero, «Arantzazu» aldizkarian

                agertu zen berriz, Mitxelenaren

                hil berria jakin zenean.

Mendi izkutu oitako

ibar zokoan txukun

baserri bakartsu bat

beingoan agertzen nun;

erritar izkanbilla

ta ardailletatik urrun,

lasai mendi artean,

mendi gentzaren lagun.

Sukalde illuntsuan

urtxo bat zan nabari

zapi txuri artetik

burutxoa agiri.

Ta, alboan exerita,

eragiñik seaskari,

ama aots eztiakin

bere ama abeslari...

Ikuskizun oberik

ote, baserritako

oiturak bizi aspaldin

zituan onentzako?...

Or emaztea aurrakin

etxe lanetarako

ta bitartez senarra?...

besoan zintzo asko.

Illunabarra zan da

sortitza zegon lasai,

naiz goiko mendi itzaltsu,

naiz sagasti ta zelai;

nekazariak etxerontz,

bordetara ardi ta artzai...

Ta gentz ixil onetan

abeslari ura aurzai:

—«Txori berritsu jostalariak,

lagata baso-mendiak,

lotaturikan kabi beroan

ixillik dira guztiak...

Eguzkia jun zan mendi atzera

ta izarrak datoz ortzera;

gaua dator da lo lo, enetxo!,

sortitzarekin batera.

                lo lo...

«Tolesgabeko aurtxo kutuna,

ene aingeru laztana!;

lo artu orain, kantari dagon

bitartez zerorren ama...

Orrela bada zure gogoa,

zerutako Jaungoikoa,

aurtxo oneri eman zaiozu

arrats ontarako loa!

                lo lo... »

Ta lo dagi aurtxoak

goxo, erdi ameslari...

ama pozten da oartuz

lo ain mardul berari.

Ta irriparrez begira

zuzen-zuzen, maitari,

begira dago bere

zeru gotzontxoari...

Amaika aldiz orlaxe

ama zan-en ondoan

lau-bost anai koxkorrok

oi giñan aurtzaroan!....

—Irauzute, oroitzak,

josita ene gogoan

ta argi ezaguerazko

bizitzen gau beltz ontan!

Berritzen ditu atzera

lenagoko jardunak

edatuz baso ixillan

aots irri legunak...

Atsegiezko orduak

an igaro nitunak

berpiztuz iges zuten

zori obeko egunak!!

Urrundik nonbait dator

ameskil ots-dardarra;

ta illunpean sakondu da

lozorro mendi-ibarra...

Ba dator garaiz baso

lanetikan senarra,

etxeratuz beiakin

garo gurdi bedarra...

Etxe ta illundi batzen;

ixildu aren aotsa,

ta itzali oroitzezko

nere pozkida motza!..

Jaun: argi bezait beti

umetako oroitzak,

ume ditezen nere

siniste, malte, otoitzak!

1935