Emaidazu arren

malkoen iturburu ezkutua

kantua,zoriontasunaren magalean

leunkiro pausatzen den uneetan,

izatearen ezinegon labirintikoa

zalantzaren urbazterrean erretzen den

                                                  bitartean.

 

Erakutsidazu otoi

bidearen bazter loratuak

oihalpean gordetako olatuen kresalaz

zu igarotakoan ernetzen diren antzera

nik ere dasta ditzadan;

eta bidearen helmuga urrutikoan

zure begien irrifar egiazkoa

                                       bi tarte han.