VIII.— ISILPEKO AMODIO EZKUTUA

 

   Arraskorri epela argitzaletan,

biok gela berean,

gela txiki, apala,

zurezko altzari mendetsuak,

leiho txiki bat, eta bertatik

argiune bat zure ile adats labur

finetan

diztiratsu.

 

   Udazken usain,

irriparren musika,

zure ahots leunaz zoramendian,

begirunez,

ausardiaz beterik,

geldiro

zure esku elurtsua ukitu nuen,

zure azala nire azalean,

amoltsu,

itsas uhinen balaku leunak.

   Eta isiltasunaren hotsaren zama.

 

   Samurki ferekatuz,

zure lepo larrosa zuriraino heldu nintzen,

arnasots estua

hitzik ez, eromen mutuan

hor zinen, arartinik,

eta zure bekoki gaineko ile adatsak samurki bazterturik

begiak hertsirik laztandu zintudan,

orain adegian,

gero zure sorbalden amildegian,

bihotzean,

nire ezpain gartsuak irrika bizian.

 

   Eta, poliki,

zure bular abaraskaraino heldu nintzen,

handik zerizun ezti gozoa edanez

zure sabel emankorrean

haragi zuriaren beratasunean

leunki,

eskuahurrez zirkuloak marraztu nituen.

 

   Esku dardartiez, poliki jeitsirik,

zure koralezko harizpietan ardazturik

erre,

zure beratzaz blai.

Eta zure ezpain ertireki egartsuetara hurbildurik

zure arnasaren bajeaz mozkorturik,

abaildurik,

atseden hartu nuen zure belardietan.

 

   Eta zure primadera berantiarra berdatu zen.