XVII.— ZUGAN

 

   Zuganako hurbiltasunaren

bisutsak

airean narama

gailurrik garaienera;

liluraturik

zentzu guztiak

loak hartzen dizkit

zutaz, leunki

gozatzeko.

 

   Zure begien kandela piztuetan

erretzen naiz ukitzen baditut,

bere argitan behatu

besterik ezin dut.

 

   Zure lurrina arnasten dut,

gertuago,

baina ezin dut bertatik edan

ito egingo naizelako.

 

   Eta zure mugen beratasunera

hurbiltzen naiz,

zure bolizko biluztasunera,

inoiz ez areago

amiltzeko zorian bait nago.

 

   Ametsetan bakarrik

laztantzen dut zure sua,

lamikatzen dut zure hezetasuna,

eta zure mendietan,

askaminez

naiz amiltzen.

 

Baina ez naiz inoiz asetzen.