XVIII.— AITORMENA

 

   Aitortzen dut

ez naizela damutzen,

aitortzen dut

ez dudala etsiko,

hain da ederra,

zoragarria,

nire zuganako maitasuna.

 

   Gizakion ustelkeriak epaituko gaitu,

ur uherren hots zurrunbilatsuak erotuko gaitu,

baina guk, hesi gogor bat,

arantzez jositako hesi bat eraikiko dugu gure bidean

etsipenean erori gabe,

burua makurtu gabe,

aurrera jo

beldurrik gabe

zainetan odola bero dugun artino.

 

   Eta esan ditzatela,

suge,

apo,

armiarma beltz horiek

esan ditzatela, bai

hitz pozoitsuak,

gu gorrak bait gara,

eta itsuak,

eta amodioari,

soilik hari dizkiogu

zabalik begiak,

besoak,

erne belarriak

eztia darien hitz gozoen

fereka amultsuei,

urtzen gaituzten

gau beroetako

xuxurloei.

 

   Gure amodioaren preso bihurtuko gaituzte.

 

   Baina apika norbaitek, noizbait,

egunsentian

ulertuko gaitu,

eta leihoak irekiko dira,

horma astunak erori,

eta aire freskoaz horditurik

eguzki jaioberri baten gozoa

dastatuko dugu

 

askatasunean.