XIV.— SEME HILARI REQUIEM

 

   Herio doilor hotzak eraman zintuen

gaztetasunaren freskotasunean.

Minez,

dolorez

urtu ziren ama eta anai-arrebak,

herriko lagunak,

solaskideak.

 

   Zu zara orain

lur jainkotiarraren magaletan datzan

fruitu gazte eztia,

ondu gabe erauzia.

 

   Oraitzapen guztiak

gogora bihurtzen dira

saminki moltsotuz;

zauriak irekitzen

odolustuz.

 

   Amak, urnegar urrakor mingotsean

murgildurik

herio doilor hotzak ohostutako semearen gela

isil

hutsean

bularretan estutzen du

bere usoaren atorra

arnasestuka,

ukabilak gogor hertsirik

barnetik darion dolaminez itoa

ezpainetara hurbiltzen du,

samurki,

oihu ito batean,

begiak estuturik

laztanez josi

garai batean lilitegiko urretxindorra,

bere odolaren odol,

arnasaren arnas izandakoaren

udaberriko lurrinaren bila.

 

   Oroitzapen mingotsen sorleku joria,

gela isil bakartia,

ama arrenkuratsu baten

auhen arrailagarriak soilik

urratzen duen bakea.

 

   Eta, belaunikatuz,

ahapeka bihotzetik otoitz egiten du

argilotan den aingerua iratzar ez dadin.