XX.— GAUERDIKO MUSA

 

   Udako gau epela,

ilargi betea

eta izar diztiratsuak

balusa beltzeko mantuan eskegi.

Belar hezearen gainean,

suaren inguruan

mendizale gazteok

atseden une bat

anaitasunean.

 

   Kitarristaren hatz majikoek

lehen akordea jotzen dute,

eta bere ahots eztitsuaren zirrarari

lotzen zaizkio

hamaika margotako ahots beroak

kantutan.

 

   Gauerdi da kanpamenduan,

hontzurien arnasa itotzen da

bere melodien odol jario goriaz.

Eta natura isiltasunean murgiltzen da

kitarrajolearen ahots eztiaz goxatzeko,

bere melodia fin,

leun,

epelean

lasaitasunean

loak hartzeko.

 

   Niri, berriz,

bazter batetan,

isilpean, mututurik

malkoak darizkit,

barne erraiak zaizkit urtutzen

kantariari ezpainetatik darion eztiaz

blai.

 

   Naturarekin bat eginik,

bere arnasetik edanez

bere bihurguneen gurintasunean atseden hartzen dut,

begiak leunki hertsirik

melodia gozo haien ezpainak

samurtasunez laztandurik,

uhin ikustezinetan kulunkatuz.

 

   Eta,

bere ile adats finez

sortu nahi nuke

nire kitarra,

ase zezan

nire egarria,

izanez beti

nire zorionaren iturri

gauero

bere maitale bilakaturik.