XV.— GARRAISI MUTUA

 

   Zure sabelari atxekirik,

hemen naukazu, Mayi oparoa,

goizeko ihintzetan heze,

eguzkiz egartsu

hilobi beltz honetan

kateztaturik,

irten ezin eginik

marmolezko sapai astunaren azpian.

 

   Non dira haiek,

hainbeste maite ninduten haiek,

nire joanari nigar egin zioten haiek,

nire besoetan amets egin zuten haiek,

nire eskuahurretan amodioaren larrosa dastatu zuten haiek,

nire begietan

onespen eta maitasuna baizik

ikusi ez zuten haiek?

Zergatik naukate orain ahazturik,

bazterturik,

izkutaturik,

ilunpetan espetxeraturik?

 

   Betoz,

ikus nazate orain,

urrikal daitezen,

lagun nazate,

aska nazate!

 

   Ez dut ahots gozorik entzuten,

ez pausurik,

ez beso zabalik ikusten,

nire arnasestua eta

bihotz taupada gogorrak baizik ez.

 

   Bakartasuna,

beti

   bakartasuna.

 

   Adiskide mingotsa,

   isiltasuna.