APOKRIFO MARKINARRA (HIRUGARREN AUTUA)

 

(P.A.— Ori ez dozu poesia, ezpabere prosa arrunta!

           Ezer aintzakotzat artzekorik badauko, neuk

           irakatsi neutsun hizkuntzari zor deutsazu,

           berari esker ikasi zenduan-eta begi-aurrean

           daukazuna, edo amesetan dakusazuna,

           paperean iminten... Iruzurti lotsabagea.

           Uste dozu lerroak banatuz gero, dana eginda

           dagoala. Baina zure burdiak ez darasa:

           burpilak lokatutako tresna mengela besterik

           ez da! Lerro jarrai naiz etenetan, biotza bear

           da, gero, leenengo eta bein! Eta orixe da zeuk ez

           daukazuna, edo are okerrago: orixe da, tilista-

           erretilukada baten truke, zeuk saldu gura dozuna!

 

M.J.— Beti pentsatu izan dut, erretxin hutsa baina,

            poeta zahar gutxienez errespetagarria zinela.

            Orain dakusat, ordea, benetan nolakoa zaren.

            Bihotz ilun bekaizti mendeku-gosez usteldua.

            Nor zara zu niri apaltasun-ikaskizunak emateko?

 

P.A.—  Gitxienez, ur gaineko bitsetan ibiltea gogoko ez

            dauan euskalduna.

 

M.J.— Neu ere banauzu zu bezain euskaldun! Ur gaineko

           bitsetan bada ere!)