PAISAIA ZUBIAREKIN

 

Negua behar du, inondik ere.

           Ahotik arnas lurruna baitarit.

                                Bufandarik ez, baina.

 

                                Zubitik behera ibaiari beha:

                                          baporetxoak, gabarrak,

                                          —«artaldean» esan liteke,

                                          ardiak balira— elkarren

                                          sorbaldan pausaturik, lo.

 

                                 Kanal zurruna, ibai bezatua,

                                       zur zimel eta sagar ustel usaina,

                                 haizerik ez...

                                             (non, baina?)

 

Zubiak kedar-kolorea du. Eta urak nabar igarotzen.

Baina nik ez dazagut ez zubi, ez ibai: ametsa, noski.

 

            Negua izateko, bitxia oso:

            mertxika bat jaten dihardut.

            Eta hexurra ostikada batez

                                              uretara...

 

 

Hiru basa-ahate

         —edo agian kaio arrunt—

         nahikoa arrasean hegaldari.

 

                                      Baina bai, negua behar du:

                                             horra, gaztainondoen eskeletoak.

 

                                      Neskatila ile-lakar bat hurbiltzen zait

                                                                           sagar-saltzaile.