Ernani

                On Manuel Zendoya-ri

Urbieta-ko Juan-en

sort-erriya, orra

seme leial askoren

siaska jatorra;

biyotz biguñekua,

gudari gogorra,

zure izen maitia

ez liteke borra

zergatikan zeraden

euskaldunen onra.

Ez izanagatikan

aundi ta bikaña

aiñ zerade polita,

txukun ta apaña,

gañera euskalduna

besterik ez aña:

lur ontan biyoztsuak

denak dira, baña

nere ustez, Ernani

zu zera estraña.

Euskaldunen oiturak

ta gure izkuntza

jakin nai ditubena

joan bedi aruntza;

nola Euskara dagon

iya umezurtza,

au sapai txarrekuak

nai diyote bultza...

Ernani, zu zerade

ezti onen eultza.

Inguruan daruzkan

menditxuak berriz,

aiñ alakiyan ez det

nik ikusi begiz;

betiak gaztañez ta

sagar muxu gorriz,

denetan politena

tontortuba arriz,

Santa baten izena

dauka edergarriz.

Begira zaiozute

Santa Barbara-ri,

ardiyak zaitzen dagon

artzaia diruri

beti ernai «otsorik»

ote dan ageri;

ez diyo txarkeririk

egin nai iñori,

baizik lagundu bere

erri maitiari.

Asko lezakiana

edo indartsua

bezela da Ernani

prestu ta mantsua;

baztartutzen dubena

etsai setatsua

bizi da lagunduaz

jende biartsua:

nik agurtutzen zaitut

erri doatsua.

Ernani-ko alaba

eder ta txukunak,

zubek zerate egi-

azko euskaldunak:

oraindikan zautenak

aigeru kutunak,

gero izan zaitezte

andre t'ama onak

beti sortu ditezen

seine biyotzdunak.