Limosnatxo bat

Mutill koxkor bat itxu aurreko

zubela aldamenian,

gizon burusoll bizar-zuri bat

bi makuluren gañian,

kale eskiñan ikusi nuben

iñora ezin joanian;

ta bera nor zan jakiñ nayian

inguratu nintzanian...

limosnatxo bat eskatu ziran

Jainkuaren izenian.

Zerbait emanaz galdetu niyon

altzan modu onenian,

jaiotzatikan al zeukan ala

gaitzak artuba mendian;

erantzun ziran: ez, semia, ez,

nik sasoia nubenian,

ez nuben uzte iritxitzerik

onetara azkenian...

gaur limosna bat eskatutzen det

Jainkuaren izenian.

Eta segitu zuben esanaz:

—lengo gerrate denian,

ni aurren xamar ibiltzen nintzan

beti edo geienian;

nekatu gabe, aisa igoaz

aldapik luzienian;

etzan burura asko etortzen

gu ala gebiltzanian...

gero limosna eskatutzerik

Jainkuaren izenian.

Odolak bero eta buruba

arrua daguenian,

edozeiñ moduz sartutzen da bat

alako itxumenian;

atsekabe ta negar samiñak

badatoz ondorenian;

nola ere bait batek biziya

utzitzen ez dubenian...

limosnatxo bat eskatu biar

Jainkuaren izenian.

Iñoiz pentsatzen nere artian

ni jarritzen naizenian,

gaur ere asko dirala joango

lirakenak zuzenian,

ez luke iñork sinistatuko

zer pena ematen diran.

Ai! orla nintzan ni ere sano

ta gazte nenguenian...

gaur limosna bat eskatutzen det

Jainkuaren izenian.

Ai! txorakeri asko egiten

da zentzurik ez danian,

sinista zazu ur au pasia

daukanaren esanian:

obiago da, sasoi dan arte

saiatutzia lanian,

negar egiñaz ibilli gabe

gero denbora joanian...

limosnatxo bat bildu eziñik

Jainkuaren izenian.