Bastilla

Jakitearen argitasuna

iritxi zaioten denak,

nola itsasoz aruntzkotarrak

ala onontztik daudenak,

eta geiago oien tartian

biyotz altxia dubenak,

gaur Frantziyari biraltzen dizka

eskumuñ bereztubenak.

Gutxiyagorik ez du merezi

Bastilla-ren oroimenak.

Bastilla deitzen zitzaion etxe

tzar bat Parixen gaiñduba,

agintariyen josta-lekuba

mendekuan infernuba:

jende «txe» dena oiñperatubaz

luzaruan egonduba;

gaur eun ta lau urte, altxarik

aserre erri miñduba,

onen indarrez izan zan ura

purrukatu ta kenduba.

Erriya ala ikusitzian

agintariyak atiak

itxi zituzten; bañan aitubak

zeuden aien agintiak;

Parixko seme alkar maitiak

samiñtusunez betiak,

autsi zituzten beren anaiak

lotzeko zeuden katiak

eta len goien zeudenak izan

ziran azpira botiak.

Nola itsaso aserretua

iñoiz biurtzen dan apar,

gisa berian altxatu ziran

aiñbeste milla atzapar:

txikiyak laxter aunditu ziran

artu zutenian alkar,

aundiyak berriz, eta nola ez!

txikitu ziraden azkar;

Frantziyak daukan aunditasuna

egun santu arek dakar.

Uztaillaren amalaubian

gaur eun eta lau urte,

frantzesak azañ izugarri au

egiñ izan ez balute,

etorkizuna etzitekian

daukan aña argiz bete.

Bai, animako ogiya denoi

bidean jarri digute;

agur ditzagun gure maisuak

guztiya merezi dute.