 |
Larriya
Romanza de Oñate
Uxo ego txuriya,
jatxiya zerutik,
izate guziya
emango det zugatik.
Entzun nazazu arren,
aingeru kutuna,
nai dizun biyotzak
gaur esaten dizuna.
Adoratutzen zaitut
ume zoragarriya,
belauniko zugatik
emen nago jarriya.
Atoz munduko illunkentzalle,
izar argiya;
atoz kentzera, maitea,
nik daukadan larriya.
Zerutikan mundura
jatxi zerade egan
ta gloriyaren puxka bat
nola zerori ala zeran
(nik ez dakit, au zer dan!)
txoratzen naiz zure aurrrean...
Urrikaldu zaitea
ta barkatu, maitea,
nik zuregandik aldegitea.
Illko naiz miñez
zu gabe, ederra;
atozkit onera
Ez, ez...
Joan zaite meserez.
Agur laztana,
bai, betiko agur,
deitutzen dit Jaunak
Jaunak
bore ondoren gaur.
Jaungoikoak nai du
ni ara joatia
maitia!
Egiñ bedi bada Jaunaren
borondatia.
|
 |