II. ET FILIUM...

Aitaren eder-dirdai,

ontasun-errainu,

gizonen argi eta

gauz denen eredu,

Bide, Egi ta Bizitza,

Artzai eta Maisu,

noiz buka neza Zutaz

luza bear ba nu?

Aitaren Itz bakarra

isilik esana:

isilik entzutea

dut dagokidana.

Or dugu «Berri Ona»

Zeronek emana;

ba du nornaik orretan

auznartzeko iana.

Ez duzu deus idatzi,

Bein bai... ondarrean.

Barratu zan; berriro

nork bil lezakean!

«Entzun oni» zerutik

argi-odeiean

mintzo ziran Semeaz

Taborko gainean.

Abo onetsi ortatik

ialki zenun aura

ikasleek aldatu

zuten liburura...

Iturri ortara maiz

zoazte edan-gura

Samari-Andreari

esandako ura.

Indar, entzunak orde;

Elizara zintzo:

kantuan, itzaldian

bizigo da mintzo.

Sermoi-aulki gainean

biurturik uso,

Arnas Gurena an dugu

itzak gantzutzeko.

Itz-argailu bezala

—bein zuk bialdurik—

mintzo aura berritzen

dula nioke nik.

Ez da berbera, baina

bai antz-antzekorik;

etzait au entzuteko

galtzen egarririk.

Buru-has ta beregan

ari da apaiz iauna

utsegin bage esaten

buruz «Berri Ona».

An inon baino obeki,

esanak du muina,

uso-egal dardaraz

zirrara diguna.

Ikasi, ez-ikasi,

oro gara berdin.

Berri ori ikasteko

xume bear egin.

Oinetan nadukazu

itz danak ikasmin:

isil entzun ditzadan

Martaren aizpaakin.