I. EZAGU-ARGI

Ezarri duzu neregan, Iauna,

Zure aurpegi-argia.

Gizona sortzen zenuelarik

lurrezko giza-irudia,

bekoki artan musu emanez

piztu zenion begia.

Argi bizigo bekoki-barnen

ba dut, Zeurek isuria:

Adimen. Egin duzun gizona

aundi da adimenarekin,

Zerroren argi Iaungoikozko orren

zantzua baitu berekin.

Orren bidez du ainbat gaietan

aurrera gizonak egin;

aurrerapenik aundiena, aldiz,

Zu ezagutzearekin.

Zerala, soilik, daki ordea,

nor ta nola zeranik ez.

Aurra seaskan lo daukala amak

musu aundi bat emanez

esna ba leza, ta bera gorde,

labur litzake negarrez.

Ala nik ere, Zu ikusmin dizut

nor zeran ezin iakinez.

Doi zera ikuskai argi onekin;

zer bestez ikusko zaitut?

Bizi naizeno Zu sumatzeko

argi bizigoa non dut?

Begiz, irudiz, adiz, zearo

Aita au ezin dut ezagut;

naiez ezago, itsua baita

naia. Mutil bila ari zaut.

Zugana bidez. Begiek an-on

bide baztarren urrena;

irudi-oroiak areago;

adimen dut zuzenena.

Ez, ordea, aski. Nai bezain ezin

Zuregan egon naimena.

Ba zeran esan dioteneko

berotu zaio barrena.

Itzai bat bidez doa, gurdia

idiei lotuz. Aurretik

itzulinguruz, iges, baztarka

txakurra isatsa iasorik.

Itzala ere iosta-lagun du,

—oroi ta irudi ala nik—.

Auek adin bat okertu bage

itzai, adimena atzetik.

Baino onek ere atzera, aurrera,

biz, geigoz, dabil bidea,

eztena «aida»ka erakutsiaz.

Onetan, geldigunea.

Ezin goituzko aldapa dauka,

itzaiak ein du beurea.

Bide ezin-eldu oiek artzeko

Iaunak sortuko bestea.

Gurdiak negar besterik ez du.

Ontan... sinestargi dator.

Goi-bide oien berri duenik

ez bila au besterik inor.

Iainkoagana zuzen garamaz,

itsu da, bainan entzukor;

bidea bat da, ez loi, ez zulo,

oiartzundun arri gogor.