III. GUREGAN

                ...membra vestra templum sunt Spiritus Sancti.

                        (Cor. 1. VI, 19)

Arnas sainduak gaitu

gu iauretxe bizi;

geurongan dugu, ta gu

geuregandi igesi.

Bestetara goaz ta

Iauna an naiz ikusi,

begira asmatzen ez ta

aietan gu naasi.

Iainko-zantzu diranez

atsein didate eni;

argal naiz ta barreia

begi ta belarri.

Agur, inguruetan

zauten ikuskari!

Noan bidea gora,

gain dezadan mendi!

Arnas au Aitagana

dadukat intziri;

biotzez onen lagun

bear nuke beti.

Arnasak diraudano

Arnas barnago oni

lagun iodan soinu

agorrago oneki.

Oroitzapena dugu

gogoaren txingi;

berez piztu daroa

ta berez itzali.

Tai bage gogo nuke

pizturik iduki,

asper bage begira

dezon Iainkoari.

Aize ta arnas, indarka

alperrik naiz ari,

orain Iainkoaz oroi,

oraintxen ahantzi.

Berriz ta berriz gotor

indarka naiz aki,

ene ezpainak legor ta

soinuka belarri.

Burua gartsu ta astun

zoro-biurgarri,

logaleak ilauntzen

ene txinar gorri.

Noiz arteko burruka

iasan-bear naiz ni?

Iauna, bein ta betikoz

igor arnas neri.

Atsak beti muin dio

Trintingo gainari;

udaz ara naroa

igan goiz goizeti.

Otoiz-mendira laister

egaz alda nadi,

atsak iduki bizat

txinar au su beti.

Ats eman, Iaun, ezperen

ilauna dut gaindi,

aize-errota bezala

narabiltzu beti.

Ez nadin gain ontatik

zoko ortara ietsi;

nagon galdor goi ontan

egun eta iguzki.

Arnas soil au entzunaz,

Zure Arnasari

lagun egin zaiodan

alde bage emendi,

betibateko ots ontaz,

eltzagor iduri,

Zure musika mintxo

barrenagoko orri.