II. SINEST-ARGI

Iainkoak bigarren musu

Bataioan eman dizu,

—Arnas Saindua Mendekostetan

Kristoren bidez bialdu—;

musu laztanak, sinestargiak,

Argana zuzenik zaitu;

susmo biziaz, ez begi-ikusiz

mundu ontan dakuskezu.

Bekoki, biotz, gurutzez

apaiz iaunak igurtziez;

«ar zazu fede, Iaunaren etxe

garbi zaitea» esanez,

fedea sartu zizun, baitipat

belarriak idikiez.

Askotan, orde, zentzu ta adimen

dabiltza bide okerrez.

Txakurra lasai; naimenarentzat

Itzai adimena gai ez.

Onenbestekin Naimen asi da

Iaunaren bila negarrez:

—«Itsurik iaio ta gorrik,

ukia soil dut zentzurik.

Etxean tut bi senide,

biek ene sabelkide.

Izena batak Adimen,

au dut anairik zintzoen;

beste anaia etxa-iges,

Oroimen deritza izenez.

Bidea nai dit agertu

Adimenek, baina... aspertu.

Besorik, gorputzik ez du

ta ari nik ezin iarraitu.

Nasirik nabil arat-onata,

bide zuzenik ezin ar.

Bi begi ditut... ba dira gauza

beintzat egiteko nigar.

Adimenek esan zidan

ikusirik ni ein artan:

«ezak biotz, galai gazte,

or duk iretzat emazte!

Andere ederra, itsu-antzeko;

ontan ederki zatozte.

Begiak ditik loturik

liluratzeko bildurrik;

ark derabiltzan bide-inguruak

ain baitira zoragarri!»

Bi itsuk zer egin ordea?

Ez ote ioko leizea?

Andere onek erne belarri,

guraso du Entzumena;

onen ondotik iarraikitzeko

bizia dut ukimena.

Sinismenek, au baitu izen,

egiten du bide zuzen,

arbide erdian bere oin-otsak

diotelarik laguntzen.

Oni natzaio lotuko;

arbide au dugu Kristo.

Ortatik oin bat baztar orduko

sumatzen du ots motela,

—arbide orren ertzetan daude

bi amildegi bereela—.

Oinpea biguin sumatzeneko

zirrara du gorputzean,

leize-abo orren iluntasuna

urbil dagoen ustean.

Bide orretan gal-beldurrik ez,

arri bizia du lagun.

Bi ook eskutik bide estu ori

lasai igaro dezagun.

Agur, Adimen, senide zintzo;

eztai dut andre onekin.

Esku ook elkar eraztunduaz

ongi goaz elkarrekin.

Andre Sinismen, zure nauzu ta

lotu ditzagun esku ook

bi burni-mutur elkar urtuak

diran baino estuago.

Senide baino geiago zaitut,

ez aal zakik aspertuko.

Zuk nadukazu beti oleska

Iaungoikoaren atetan;

Beretzat egin nindun ezkero

nola ni utzi ilunbetan?»—