II. UTSAREN ANTZA

—Nor naiz? —Utsa naiz. Ez; uts naizela

garbi dakidalazkoa.

Emai au ere Iaunak emana:

leenago bezain uts noa.

Au nauzu; utsa naiz. Ez da aspergarri

nire betiko leloa.

Utsak ez baitu gairik, antz-bakar

geldi-bearra du beti;

alaare ez inork utsak adin bat

antz bere baitan iduki.

Igeskorrago ta antzgarriago.

Zer utsa bezain igesi?

Ez du arriak ur isurkaiak

ainbat antz beregan artzen;

itsas-uginak so dagonari

beti berririk agertzen,

leer diran oroz adats berri bat

aparrean dute eratzen.

Aizea arego: zeru eta lur,

mendi, zelai, leize-zulo,

orri ta belar, itzal, oiartzun,

apar, odei eta laino...

bere baitan du, naiz iraizean,

antz berririk dun gauz oro.

Utsa areago: artzen du antzik

ez dun Iainkoaren antza...

Uts geldi nadin, geldi nadi ilun

Iaunari emanez aintza,

diranak oro baino geiago

artuz guzien kerantza.

Mendi ta zelai, itsaso, zeru,

beste sortu litekenik,

ezin ar ezerk uts ilun onek

ar dezaken iduririk.

Aien oiartzun guziak baino

mintzo ozenagoa dut nik.

Ez nik; barnean du Arnas Deuna;

antz oro onek du batean;

eguratsa aitzen dan eran ez da

agortzen mendeen mendean.

Au daukat oiuz atertu bage

ilun onen etxapean.

Arnas betiko, eragidazu

Iauna azkengabe goresten.

Uts azkengabe, goretsi ezak

Iainko orren Arnasaz baten

antza guziak bere baititu

era azkengabetan. Arren!