HARISPE JENERALARI

Eskualdunen loria, gure urgullua,

Agur Murde Harispe, zaldun ospatua,

Zu kantatzeko, jauna, trunpeta dut hartu,

Behatu batez, otoi anima nazazu.

Egotu naiz herabez, orai arteraino,

Ez baitut aski dohain zure laudatzeko,

Aspaldi izan banu behar zen antzea,

Eder izanen zautan zure kantatzea.

Ordean gehiago ni ezin nagoke,

Aski gai, aski antze, ez izanik ere,

Nahi zaitut, Harispe, nolazpat laudatu,

Eskualdun jenerala, eskuaraz kantatu.

Enperadore handi, gerlako ozpina,

Bazterrak ikaretan urrun zaduzkana,

Napoleonek bere gatabuz hotzean

Atsegin hartuko ene aditzean.

Haren begi zorrotzak zinituen hautetsi,

Zure antzea zuen laster ederretsi;

Hor ezagutu zure eskualdun bihotza,

Zure beso indartsu, arima bortitza.

Zure egin ederrak ez detzaket konda,

Hasten banintz erraten, ez nio akaba;

Hoitabortz urtetako gerlate denboran,

Ez duzu utzi alfer, ezpata maginan.

Gudu lekuak behar litezke mintzatu,

Edo behar zintuzke, Harispe, agertu

Gudutan izan tuzun zauri baliosak,

Oi! Zure gurutzeak bezin distiosak.

Bereziki Austerlitz da zure loria,

Ungi zautzun gostatu zuri bitoria;

Gehienik non ere baitzagon lanjerra

Han zen han ikusiko, Harispe suharra.

Guduaren ondoan zauriz estalia,

Hillen artean trebes, da hiltzat utzia...

Erran ahal dezaket, erran, o, Frantzia!

Behin eman daukala Harispek bizia.

Bertzek hobekiago dezatela kanta

Guduko zure karra, bai zure ezpata.

Nik altxatuko ditut zeruetan barna

Zure urrikalmendu, bihotz ontasuna.

Urrun niganik, urrun, gerlako gizona,

Populu bentzutuak lehertzen tuena,

Jinkoaren trallua, jenden izurria,

Alarik barbaroa, Attila berria.

Nahi badu ordean, nik dezadan maita,

Utz beza gud'ondoan maginan ezpata;

Arin bentzutuaren uztarri garratza,

Orduan harentzat da guzien bihotza.

Harispe izatu da bentzutuen aita,

Guduan suhar bezin, ondoan eme da;

Badaki guduetan odola ixurtzen,

Ondoan amultsuki nigarren xukatzen.

Hanitzak izan dire gerlari famatu,

Gutiak zu bezala, urrikalmendutsu,

Izan ditezke naski hek ederretsiak,

Zuretako ditutzu zuk bihotz guziak.

Espaniak badauka sekulako herra

Franziako jeneral soldaduen kontra,

Zure emetasuna ez du ahantziko,

Zu, zu bakarrik zaitu beti maitatuko.

Ene koplak geroaz nausitzen balire,

Beti zure izena kantatua daite.

Bainan eskualdun hotzak beti esker gabe,

Bere koplarientzat, oi! agertzen badire?

Orduan hillik ere ene kopla txarrak,

Biziko dire beti zure egin ederrak;

Eskualdun bihotz hotzak ahanzten bazaitu,

Historio antzeak aipatuko zaitu.

Bainan ez, gure baitan beti laudatua,

Egonen da zure izen ospatua;

Eskualdunen arrazak irauten dueno,

Eskualdunek eskualdun odola duteno.