ZERUAZ GOGOETA

Urrun eneganik, urrun,

Haina sinestegabea,

Zoin den idor, zoin den ilhun

Oi! Haren izaitea.

Atsegin hobendunetan,

Deskantsuki jarria,

Kausitu nahi du tonban

Ez deus izigarria.

O zu, bertze bizitzea

Igurikitzen duzuna!

Zoinentzat baita hiltzea,

Biziaren hastapena.

Ala! Baita gozoago

Hemen zure zorioa!

Zeren tonbaz haratago

Uste duzun saria.

Bihotza garbi duzuna,

Zato ene entzutera,

Zerutako zoriona

Bainoa kantatzera.

Nigarrezko haran huntan

Ez duk penarik baizen;

Gizona, doloretan,

Bizia duk jasatzen.

Oi, zoin gozo den, zoin ezti,

Tenpestaren erditik,

Behatzea leihorrari!

(Zeruari lurretik)

Eta ederra baita izanen,

Ederra golardoa,

Jainko puxantak emanen

Daukun sekulakoa.

Badakizu zoin den ezti,

Nekearen ondoan

Etzatea deskantsuki

Loaren galtzarrean.

Horrelakoa dea ote,

Zeruko zoriona?

Sekulakoz menden mende

Gozatuko duguna?

Zorionez zeruetan

Beti dagoz hordituak,

Plazerezko maietan

Pulunpaka galduak.

Urteak badoazkote,

Nola guri orenak;

Mendek ezin detzozkote

Guti bere gozamenak.

Ez, adimendurik ez duk,

Saltzen baduk, gizona,

Plazer tzar batzuetan truk,

Zeruko zoriona.