ENE GOGOETAK

        1839

Menditik nola doa

Ura itxasorat,

Hala ni banihoa

Lasterka tonbarat;

Akabo da, akabo,

Neretzat bizia,

Banoha sekulako

Hilen herritara.

Bildotsari otsoa

Nola zaio lotzen,

Arranoak usoa

Nola baitu hartzen,

Hala nau herioak

Kruelki sesitzen.

Oi! Nere heiagorak

Ez du ez, hunkitzen.

Aspaldian fuñetan

Nakarken sartua,

Hilerrirat naraman

Min pozoindatua.

Dolorezko ohean

Orai itzatua,

Senditzen dut zainetan

Odola hoztua.

Segoa nola baitu

Su gorriak urtzen,

Hala ene bizia du

Gaitzak iraungitzen.

Ez dut ez, gehiago

Sentitzen bizirik,

Hil baino lehenago

Hila naiz jadanik.

Trunko baten pareko

Ohean etzana,

Ene gorputza dago

Gaitzak urren jana.

Ezin ditazke higi

Ene menbro hotzak,

Mihia daukat lodi,

Begiak zorrotzak.

Jadanik ezin adi

Mintzo zaizkidanak,

Erdi ikusten, erdi,

Nere maiterenak.

Hélàs! Hil aintzineko

Izerdi hormatuak,

Dauzkit behin bethiko

Gogortu menbroak.

Orduan aphezari,

Oihu deiadarra,

Hiltzen naizela ari,

Har dezan lasterra.

Ama da nigarretan

Eman marraskari.

Hélàs! Etsimenean

Nigarra sokorri!

Eriaren otoitza

Duela egiten,

Deraut azken laguntza

Aphezak ematen:

«Arima giristino,

Jinkoaren haurra,

Hoa, parti hadi, dio,

Abramen soñera!»

Dolamenekin gero

Zeruko sainduak

Neretzat bitarteko

Dire galdetuak.

Jendeak belauniko

Ene ingurutan,

Halabiz erraiteko

Ene fagoretan.

Bolsua zaut baratzen,

Xipitzen bihotza,

Ai! Ezin diot hartzen,

Ezin diot, hatsa!

Har zazu, o, Jinkoa,

Har ene arima!

Banoa, ah! Banoa!

Adi, adi, ama!

Ene arima gan da,

Bertze mundura, gan,

Dohatsua hil bada

Jaunaren bakean.

Lurrean da gelditu

Ene gorputz hotza,

Haragi erdi usteldu,

Hiratu afrusa.

Bertzek daute zerratzen

Aho gogortua,

Bertzek <erh>riez hesten

Begi ubeldua.

Mihise zahar baten

Barnean gordea,

Naute kutxan ematen.

Oi, ene zortea!

Oihu minez ezkillak

Mezutzen du jadan,

Gizon bat herioak

Duela eraman.

«Jinkoak dioela

Miserikordia»

?Diote berehala?

Eta horra guzia.