SUR LA MORT D'UN AMI

Hemeretzi urtiak ez ditut orainik,

Eta hurbildua naiz hobirat jadanik;

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Horren laster uztia, aita eta ama!

Osasun handi batez beti lagundua,

Arpegiaz ederra, oroz maitatua,

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Kolpezko herioak tonbarat narama.

Golde zorrotzak nola du bere bidean

Lili sortu berri bat pikatzen lurrean,

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Hala duzu trenkatzen biziaren trama.

Agintz onak niozkan ene buruari,

Gaitza ene gainerat denian erori,

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Sentitzen dut jadanik herioaren zama.

Adi iguzki ederra, adio sekulako,

Egun argitzen nauzu, ai! Azken aldiko,

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Ah! Gorputzatik orai doakit arima!

Sekulako loak nau jadanik lehertzen,

Herio latzgarria hurbil dut ikusten,

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Sentitzen dut zainetan herioaren horma.

Aditzen dut aditzen, neronek ezkilla,

Minki adiarazten hiltzera noala;

Enetzat Jaungoikoa otoitz dezatela,

Bihar mezuturen du izatu naizela.

Bihar ene gorputza, erdi usteldua,

Betikotz izanen da kutxan zerratua,

O, ene Jaungoikoa, hauxe da lastima!

Eta, non izanen da, non, ene arima?

Zure baitan dut, Jauna, ene esperantza,

Ez zazula aborri, ez, ene otoitza,

Orroit zaite, oi! Orroit, enetzat duzula

Kalberio mendian ixuri odola.