ESKATIMA BAT GARAZIN

Nafarro beherak ixil entzun beza,

Lapurdik ere bai, egun ene boza;

Hauzi bat dakusat Garazin piztua

Lehen bi bururen <···> sartua.

Donibane oro dago higitua

Ikustegatik hauzi ospatua,

Jujea sartua da ordenako kapan

Jendea multzatua liskarreko salan.

Lehenik jaun D'Apat, zu zinen agertu

Zure arpegia ez zen, ez, kantitu,

Kolpez ikustean jende oste hura

Ez eta, ene ustez, jujearen kapa.

Huna non den gero, jaun de Lafauria,

Zaldun aipatua, herriko loria,

Gora da sortzeaz, bihotzaz gorago.

Non aurki Garazin, bertze bi hulako?

Bakotxa, zoin bere herriko burua,

Bata bai bertzea, erlijionetsua,

Biak mintzazaille, segur ederrenak,

Izpiritu dome eta antzedunak.

Hunek gehiago badauka grazia,

Gehiago harek naski noblezia;

Denboraz, hauk ziren adiskide minak,

Zertako ez dire orai elkarrenak?

Aspaldi elgarrez ziren arrengura,

Ixilik zabillan bihotzetan herra;

Orai higitu du D'Apatek pintarra

Eta su gordetik saltatu da karra.

Gizonaren baitan, hélàs! zer den herra,

Jaun D'Apati hartu diote aizkora;

Fite, entzun gabe bere arrazoina,

Lafauriak dio: «Egina duk lana.»

Orduan hartzen du bere suma latza,

Eta esku bethez, kelder eta gatza,

Bere etsaiari dio aurtikitzen,

Hori bai, jaun D'Apat zaut hanitz gaitzitzen.

Justiziarat du bereala deitu,

Haizkoratto hartaz emateko kondu;

Gizona hargatik, nola den itsutzen,

Bere nahia du izatetzat hartzen.

Oihan zainak zuen bere burutarik,

Nihork eman gabe hartako manurik,

Jaun haren funtsetan haizkora arrapatu,

Kalte egilleak nahiz gastigatu.

Jaun de Lafauria da lehen mintzatu,

Bere burua du ederki garbitu;

Bihotz guziaz dut ederretsi, jauna,

Zure antze dome, bai eztitasuna,

Jaun D'Apatek baitu aditze xuxena.