ENE LIRAREN AUHENAK

Oraino deusek bidean

Ez ninduen trabatu,

Ez dut ene itxasoan

Arrokarik aurkitu;

Hélàs! Orai naizenean

Porturat allegatu,

Behar naiz ni uhinpean,

Uhinpean funditu.

Harat hunat hegaldatzen

Ikusazu paluma,

Maiteki pazka bilhatzen

Bere umentzat, ama.

Lotsarik, beldurrik gabe,

Hor hemenka dabilla,

Ez du gogoan deus ere

Baizen bere familia.

Gaxoa! Zeru goratik

Miruak ikusi du;

Haren aztaparretarik,

Nork, oi, nork kenduko du!

Jadan airean behera,

Tiroaren pareko,

Hegaztin tzarra gainera,

Gaxoari doako.

Egik auhen ene lira!

Egik minki auhena!

Ni nauk, ni, paluma hura

Herioak naukana!

Arimentzat bazka biltzen

Trankilki nabillala,

Gaitzak niauk arrapatzen.

Zortearen krudela!

Seme batek utzi zuen

Bere ama emea,

Utzi nahi ez baitzuten

Amarekin semea.

Haurrak zuen maite ama,

Amak ere bai haurra,

O, dolore! O, lastima!

Separatze gogorra!

Amaganik urrun dela,

Gaitzak hartu du haurra.

Amaren zorte krudela!

Haurra doako hiltzera;

Bere haurra hil galduz geroz,

Amak du hil beharko:

Ez bide da bizitzekotz,

Haurra gabe biziko.

Egik auhen ene lira!

O, dolore! O, lastima!

Ni nauk, ni nauk seme hura,

Ama hura, ene ama!

Ni bakarrik zahartzeko

Esperantza nindian,

Ez dik nihork altxatuko

Oi, erortzen denian!

Jauna, zuk ene bizia

Hartu nahi baduzu,

Zu zare ene nausia,

Zurea da, har zazu.

Gogotik dautzut emaiten,

Jauna, ene arima,

Zure eskuetan dut uzten

Hiltzerakoan, ama.