LURREKO AINGERUAK

Arren, gelditu! Arren, gugandik

Ez iges egin zerura

Aingerutxoen, orban gabien

Zoragarrizko lekura;

Ludi gaiztotik zerura baldin

Igo badezute gura,

Betor eskua zuen bitartez

Guk iritxiko degu ura.

Ibar mendiak ondatu ditun

Ujol aundien ertzean,

Zikindu gabe gelditu zaigun

Egal, erpiñ bakarrean

Zaudete zuek, zuek-gatikan

Aserre dagoanean

Samur begiak ipintzen ditu

Jaunak lurraren gañean.

Ekaitz gogor ta laño zatarrik

Ez duan ortz ederrena,

Besteren ona zurbildu gabe

Begiratzen dakiena,

Zelai baketsu muno-gabea,

Aintzira urdin ta gardena..

O zein garbi ta maitagarria

Dan umien adimena!

Zenbat arantza berez jaiotzen

Dira lurraren gañean,

Amaika kezka dirade ernetzen

Emen gure barrenean!

Baña jolasten gatx-gabekoak

Dakuskitan bakoitzean

Diot: loreak ez dira amaitu

Umeak diran artean.

Lurreko lore maitagarriak

Likurta gozoz beteak,

Landara berri zerutar intzaz

Beti daudenak ezeak:

Baldin ainbeste Done ta Aingeru

Goiak badauzkate, beak

Edergarritzat bear dituzte

Aingeru ego-gabeak.

Sarri-sarritan aingerutxuak

Egoten omen oi dira

Zeruko leio politetatik

Lur onetara begira;

Emen dabiltzan gizonakgatik

Arrotxu jira ta bira?

Lurreko euren anaiakgatik

Uste dutenak badira.

Alaitasuna noranai beti

Lagun daramazutela,

Zelai-gañean arkumetxoak

Udaberrian bezala

Zabiltzate emen, zoragarrizko

Aro gozo, leun, epela!

Poza darion iturritxo bat

Biotzean dezutela.

Atozte nigan, ene laztanak,

Atozte nigan, kutunak,

Biotz ederren jabeak, eta

Gogo garbi-garbidunak;

Umeak, izan zaitezte beti

Lurrean nere ezagunak,

Izan zaitezte gero zeruan

Maitagarrizko lagunak.