UDAZKEN-ALA

 

Joan zaigu udara, joan da ihesi

eramanik bere alaitasuna;

joan zaigu udara, eta joan dela

mendi eta ibarretan txit ezagun da.

 

Joan zaigu udara eta isildu dira

txoritxo abeslariak,

ez dira entzuten gure mendian

beren abesti alaiak.

A, bai itunak txori abesti gabe

baso bakar urrutiak

bertan oihartzun egingo ez balu

euskoen poz-irrintziak.

 

Joan zaigu udara, eta berarekin

eguzkidun egun luzeak,

horiekin baita joan dira ere

artzainaren poz-alaiak.

A, bai gogorra honentzat neguan

mendi elurrez jantzia,

bertan ez baleuka txabola, eta

txabolan bere maitea.

 

Joan zaigu udara, eta alegetu

semetxo jolas-zaleak,

zelai lilitsua hartu duelako

guzia zingira lohiak.

A, bai estua hauentzat sukaldea,

bai iluntze gogaikarriak,

su ondora aitonak deitzen ez balu

entzutera bere ipuinak.

 

Amaitu dira, bai, neska-mutilen

iturrondoko egonak,

gogorki ditu ba hortik bidali

euriak edo bisutsak.

A, bai luze ilunak maitaleentzat

neguko gau ilun beltz-beltzak

amets egitera deitzen ez balu

sukalde zaharreko suak.

 

Joan zaizkigu baita udararekin

goiz argi eta haize leunak

ez dute orain, ez, hainbat atsegin

eskaintzen mendi tontorrek.

A, bai horma beltz astunak neguan

basetxe txiro txikiak,

sendi euskoa lotuko ez balu

bera jaio zen mendiak.

 

Joan zaigu udara, joan da ihesi

eramanik bere alaitasuna;

joan zaigu udara, eta joan dela

mendi eta ibarretan txit ezagun da.