BIHOTZA MAITEKOR

 

Eguzkia gorri, geldi-geldika

Itsas barrura sartzen zihoan...

eta zuhaitzetik txio-txioka

txoriak itun agurtzen zuan.

 

Une txit xamurra. Zelaian jarrita,

bakarrik nengoen; ixil bihotz-bera...

eta izadiak zidan, Urtzik ala nahi-eta,

orduan gozoro mintzatzen gogora.

 

Goiko Jauna den handi-handia!

(maitez sutuaz oldoztu nuen)

Eta beretzat, bihotz gurea,

zer gauza ederra eginik duen!

 

Oldozkor... oldozkor... han begiak topo

egin zuten zerbait; eta hurbil nigandik,

hara... ustekabean, idatzi bat hantxe

zesala “Niregan ez da maitasunik”

 

Harrigarria! orduan nesan:

Nor da ludian maitasun gabe?

Ez gara orok andre eta gizon,

bihotz maitekor banaren jabe?

 

Sehaskatik haurrak dio amatxori

irribarre maitez gozoro egiten;

jaio den orduko bihotz txiki hari

maitasunak taupa dio arazitzen.

 

Maitez asetzen du, bai gazteak

Bihotz goriko bere egarria;

maitez arintzen du agureak

bere epelean daman nekea.

 

Onbidea maite notin jainkotiak,

eta galbidea baita txar-gaiztoak;

jakitun, ez jakin, haundi eta txikiak,

beti zerbait maite mota guzikoak.

 

Besterenak lez, aztertu nuen

neukin damaten bihotz hau ere;

eta ezin dela bizi zesaidan,

aratz guzia maitetu gabe.

 

Nor ote liteke ba maitasun gabea?

txit urdurituta honela galdeturik,

begiratu nuen... eta zen harria!

Honek zesan: “Nigan ez da maitasunik”.

 

Harria!... harria!... Norbaitek zuen

horrela idatzi bere gainean...

Ai! idazkun hori (oldoztu nuen)

liteke harrian...; ez bihotzean!