ARRANTZALEAREN OTOIA

 

Egun berriak itsas zabala

margo berriz azaltzean,

eta Andutz-mendia honi begira

eguzkiz janzten denean,

eta zuhaiztitik txori-abesak

beren lotatik itzartu,

baita artzain-mutil itziartarrak

artaldea mendiratu,

Debaren aurrez itsas barean

txalupa dager geldirik,

nola umetxoa bere amaren

magalean lo harturik.

 

Geldi-geldirik, txalupatxua

ur azai oztin garbian,

gora dihoan eguzkiaren

izpi dizdizkor artean,

ohar geltsu eta gozatsua da

ikuskizun ederrean  

edo lerrotxo beltz, ikurkorra

eleski zoragarrian.

 

Begira ditu Arno eta Andutz,

baita inguruko muinatzak;

zelai lilitsu, sagasti eder,

solo, basetxe eta landak;

begira ditu zuhaitzetatik

txorrotxioka txoriak;

begira ditu pozaren pozez

donoki goitik gotzonak,

dantzutelako txalupatxotik

igo den otoi xamur bat:

Ene Itziarko ama biguna,

(dio arrantzale onak)

Goiz hontan Zeutzat agur gozoa

dauka nire maitasunak,

hainbat zorion demaio bada

Zuganako itxaropenak.

 

Egun berria Jaunak maitari

argitutzeaz batean

zure txadon-ohi Andutz-oinean

ageri zait begi aurrean;

gogoaz zakuts Neskutz ederra,

Itziarko bakaulkian,

bitartekotzak jartzen zarela

Jainko eta neure artean.

 

Horrengatik itxaropenaz

itsas hontatik dei zaitut;

nire bizia, eta uste nirea,

Miren! Zugan jartzen ditut!

Eta nire gain jaikiko balitz

ekaitz gogor itsukorra,

lagun egidazu, o Ama gozo

itsasoko Izar Ederra!

deiturik maitez Zeure altzoko

kai eskier horretara.

 

Arrantzaleak bere otoia,

amaitutzeaz batera

irabioka doaz gotzonak,

han, Mireni aurkeztera...

Ama gozoak ontzat harturik

otoia, seme onari,

Itziar goian eskaini zaigu

itsasgizonen Zaindari.