XVI. TXOMIN GEZURTI

        Igande arratzalde batean atera zan Txomin bere aitakin ibilketatxo bat egitera. Guztizko gezurtia zan Txomin ori. Bidean zijoazela, esan zion aitari:

        —Aita: Legezar-zeyan ikusi nuen atzo izugarrizko txakur bat: bazan gutxienez gure zaldi zuria bezin aundiya.

        —Ago ixilik —erantzun zion aitak—, orrela gezurrik esan gabe.

        —Baietz: zuk ez dezu siniztuko, bañan egi-egiya da: ondo begiratu nion.

        —Arritzekua dek.

        —Idi batek bañan indar geiago omen du.

        —Kaiberriko zubia igarotzen degunean jakingo diat egia dan edo ez.

        —Zer ba?

        —Ara: Gezur aunditxoa esaten dutenak zubi ori igarotzean arri bat jo ta eroriaz edo besoa edo iztarra autsita gelditzen ditut.

        —Benetan? Ene!

        Ikaratu zan Txomin, ta onela zion aitari:

        —Itxoin puxka bat, aita. Nola esan dizut len? Orain gogoratzen naiz ondo. Etzan izango gure zaldia bezin aundia: bañan, bai astoa bañan zerbait aunditxoagoa.

        —Baliteket. Laister gaituk zubian —erantzun zion aitak.

        Txomin, zubiari begiratuaz, geroago ta geyago estutzen zan; ta esan zion aitari:

        —Aita: atzo ikusi nuen txakur ori izango zan ba txal txiki baten esterikoa.

        —Bai: gutxienez. Emen dek zubia: gaizki bear dek oraintxen, Txomin —esanda bazijoan aita aurrera.

        Bañan, Txominek, estutasun larriak arturik, eldu zion jaketik, esanaz:

        —Aita, aita, gelditu arren! Geiegizka esan det. Atzoko txakur ori, beste txakur batzuek bezelakua zan.