I. PERREA

        Peru ta Patxi, aita-semeak, Donosti aldera zijoazen. Peruk edauzki (perra) bat ikusi zuen bidean, ta esan zion semeari:

        —Patxi; artu zak edauzki ori ta gorde sakelian.

        —A ze gauza! Txatar ori gordetzeagatik makurtu? Ez. —Ta jaramonik egin gabe jarraitu zion bideari Patxik.

        Aitak, ezer erantzun gabe ta ixil-ixilik makurturik artu ta gorde zuen edauzkia.

        Lenengo eldu ziran erriyan izan zuen edauzkia saltzeko zoria, ta eman zioten diru-ordañez, gereziak erosi zituen.

        Tapa-tapa bazijoazen aurrera. Eguerdi aldia zan, ta eguzkiak gogortxo joten zuen.

        —Ez ote degu arkituko iturritxoren bat! —esanaz, estu zijoan Patxi izerdi-tantaka, aoa legorturik.

        Onelako-batean Peruri erori zitzaion sakeletik (bere naiz) geresi ale bat. Patxik artu zuen beriala, baita aora sartu ere gogoz. Geroxiago bota zuen aitak beste bat; semiak artu ta jan. Orrela, batak bota ta bestiak artu, jarraitu zioten gereziak aitu arte.

        Azkenengoa jan ondoren, aitak esan zion semeari: —Bein makurtu baintzan edauzkia jasotzeko, ez ukan eun aldiz makurtu bearrik gereziak artzeko.

                Neke txikia eraman nai ez duenak

                Ondoren ditu neke aundi ta lanak.