VII. INTXAURRA

        Intxaurdi eder bateko itzalian jolastutzen ari ziran mutil-koxkor bik arkitu zuten intxaur bat.

        —Nerea dek —zion Iñakik—. Nik ikusi diat lenbiki.

        —Ez, —erantzun zion Txomiñek— neretzat izango dek neronek arrapatu detalako.

        Beriala sortu zan biyen artean inkimako izugarri bat. Lenbizi itz-goraz, gero aserrez ta azkenez burruka.

        Onetan ari zirala eldu zan beste mutil indartsuago bat, ta burrukari biyen artean onela itz egin zuen.

        —Tira adizkideak, geldi! Nik erabakiko dizutet auzi ori —eta intxaurra erdibituaz jarraitu zuen—: Oskol-erdi au lenbizi intxaurra ikusi duenentzat; eta beste erdia lenbizi arrapatu duenentzat. Mamia neri egikiten zait epai-saritzat.

                Au izaten da auzi guzien amaya:

                Malmuzkeri asko ta onura gutxi.