IÑUDIARI

Nere Mari Prantxiska,

iru urte dira,

ipiñi ninduzula

aora begira;

zure gezur guztiak

granadak balira,

beste ainbeste eziñ

artillerok tira.

Iñude juan artian

izan ziñan larri,

ni tontua izan da

baita zuk igarri;

«ondo izango gera»

esan ziñan sarri,

bizi guziko petxa

dirazu ezarrf

Bizitu naiz eta ez

denbora gutxian

umeekiñ lan asko

egiñez etxian;

andria pasiatzen

ederki kotxian,

pena andirik gabe

bere biotzian.

Utzirik gizona ta

aurtxo aingeruak,

nai dizute señora

ta kaballeruak;

ai gizon tonto eta

emazte eruak,

atsekaberik bada

nork ditu erruak?

Madril-tikan etxera

makiña bat pitxi

ekarri dezu, baiña

gauza onik gutxi;

kofria zazpi giltzez

dezulako itxi,

lapur-beldur zeranik

ez diot eretxi.

Beti esaten ziñan,

andretxo neria,

iñude ez juatia

zala tonteria;

ekartzeko zenduan

onuntz loteria,

baiño ageri dana

da arloteria.

Bederatziak jota

oetikan jaiki,

orraztu ta apaintzen

txit poliki daki;

janari piñen zale

badator egoki,

txurrun panpliña berriz

oraindik obeki'.

Baztarturik an dauzka

goru ta ardatza,

gobernatzeko diot

esaten baratza;

atxurraren kirtena

omen dago latza,

etxea goratzeko

ai zer esperantza!

Ez diot ukatuko

bere merezia,

apaintzeko kontuan

badauka grazia;

atzetik arrastaka

soñeko luzia,

berarekiñ garbitzen

du kale guzia.

Ixillik saltzen dizkit

arto ta gariak,

kostatzen zaizkit orren

gose-egarriak;

lana du ezkonduak

duten uztarriak,

amaika irinsten du

bere eztarriak.

Jate-orduan beti da

zintzo eta zurra,

beretzat mamia ta

neretzat ezurra;

ixildu ere gabe

dario gezurra,

egunero lituke

merezi bi zurra.

Artorík ezíñ jan ta

bear du ogia,

ori neretzat ere

litzake obia;

«ago ixillik, tonto,

lotsarik gabia»

esan, eta ematen dit

arto motz lodia.

Gauza guziak dakar

etxera zorretan,

oso saiatua da

lan-bide orretan;

pagatuko badira

ni beti lorretan,

etzaitezte fiatu

andre ederretan.

Baldin ezkondu bear

banintz ni berriro,

bearko luke egon

denbora txit giro;

nere iritzia det

esango argiro,

onelakoak ditu

merezi lau tiro.

Ez nituzke egiñ nai

alperrik kantuak,

gizonak, etzaitezte

izan aiñ tontuak;

neri begiratu ta

atera kontuak,

bada arpegi beltza

du eskarmentuak.

Iñude juan ezkero

kanpora andriak,

espero bitez gero

loteri aundiak.

Argia