VII

                        Animaren koplak, Jainkoa ikusteaz miñez dagolako

Nigan bizi ezik bizi naiz,

eta alako ustea izanik,

iltear bainago eziñ illez.

Yadanik ez naiz nigan bizi,

ta enaiteke bizi Jainko gabe;

bera gabe, ni gabe, geldi banaiz,

bizitz au zer diteke?

Eun aldiz iltzea zaidake,

nere bizia bera itxaro baitut,

iltear bainago eziñ illez.

Bizi dudan bizitz au

biziaz peitzea daike,

ta beti iltzen joatea

Zurekin bizi arte;

entzuizu, ene Jaun, diñotana,

ez baitu nai bizitz au,

iltear bainago eziñ illez.

Zer bizirik duket

Zugandik alde egonik,

iñoiz lakorik ikusi ez dudan

iltzea jasan baizik?

Erruki dut neroni,

doi-doian iraun dudala,

iltear bainago eziñ illez.

Uretik kanpo arraiak

ba du aringallu,

jasaiten dun erioan

iltzea lortzen baitu;

zer eriorik nere bizi

minduri onen berdiñik,

zenbat bizi ainbat illik?

Ken nazazu erio onetik,

ene Jaun, idazu bizi;

lakio ain gogor ontan

ez nazazula utzi;

Zu ikus-guraz nago miñez,

t'ain da guzizko nere gaitza,

iltear bainago eziñ illez.

Erruki duket orain iltzea,

ta nere obenak atxikia

daukaten bitartean,

mingarri zaidake bizia.

Noiz izanen, ene Jainko,

egi-egiz nik esatea:

bizi naiz orain il gabe?