BAKARDIARI

Oi luzaroz ain oker

nenbillen onen kaialde gordea!

Oi jasan bear gaitzen

gerizpe ziur, eta

atseden ain gozo, argi, narea!

Lasta-etxola: or iñoiz

ez kezka gaitzik, ez ere lagunik

begi-luze, ez mintzo

ustelik, ez eta iñor

asmo gaiztoz jakile duzunik.

Zeru goiaño oan

mendizut, bean ez bezelako

lanarte gozaleku:

emen jendeak, itsu,

griña biziaz iltzea naiago.

Ar nazak gandur ortan,

pake gezurruts, jendarte galkor,

lanbide alper eta

iñoiz ere merezi

ez izan gaitzez igesi bainator.

Ta ezar nazak gero

egurats-tarte garbien baitan,

zori gaiztoz irentsi

pozoin-kalteak senda

ta arnas loia-re txau dezadan.

Naikeri irol eta

ezbear oroz zororik bizian

gorabera guziaz

itxeki ua, burutik

kendu dezadan arian-arian.

Igan, lengo oitura

ziranen orapilloa askatuz,

soiñ-eunaz ia billus,

kirats gabeko argiz

gozaro paekan bizi nai dut.

Igan tinko egonik,

itxasoz begiaz erruki edatuz,

kresal barrena doan

gizoste gaxoaren

estuasuna dezaket nik ikus.

Kai aldera ain alai

zetorren arek, ekaitzak jo-ala,

itxas zabalez zear

nora-ezean larri

ontzia doi-doi jitoan darama.

Kardal artean ondatzen

urliak batela, aren zai aoa

zabalik orra osiña;

jabaldi-zun sandia;

besteak baxan du jotzen ondoa.

Jasak egun argia,

biotza ostu oi die besteri;

euren dirua uzten

Netuni zekenari;

il-bizi dabil bestea igeri.

Bularka dagi egiñ

alean: bañan, ontzia gal-eta,

zer dagike gaxoak

ol aul bati eutsiz

osin beltz aserrearen aurrezka?

A, bein eta ostera

igesleku maite, gordea!

ez akida uts-irten,

eta bai okerrik, itsu,

tirria oi dana oro, ordea.