DIEGO OLARTERI

        Gau narea

Ezin konta-al argiz

josirik zerua begiestean,

eta aizaroz bilbil

oroi-ezaz lo datzan

lurrera begiak edatzean;

maite, miñez, gurari

bizia iratzar oi zait barnean,

Olarte, ta malko naro

jalkimiñ begietan,

naigabez diotsat azkenean:

Bizileku aundien,

eder ta argiaren jauretxe,

orrerako jaio zan

anima, zer zorigabez

illunbe ontan dago erbeste?

Zer zorapidez onela

dagoz zentzuak egitik alde,

goiko zori orrezaz

aztu eta, okerrik,

itzal utsezko on aizun jarraile?

Bere zoriaz oar

gaberik, lozorro dago gizadi,

bitartean zeruak,

oiñ-ixil inguruka,

ebasten diola bizitzaldi.

Esna zaitezte, gizonak,

zagozte erne zuen gaitzari;

anima illezkorrak,

ainbateko egiñak,

itzal da gezur izanen jaki?

Jaso begi oriek

betiko zerutar lekune onera,

ta bizikera labain

orri itzuri egiñen,

bildur ta igurikiz batera.

Pits bat besterik ote

lurbira zatar, lizun alena,

on goren onen alde?

emen oberik baita

ba-dana, izanan eta daikena.

Betiko erlantz auen

alkarte iñork begira badeza,

igieraz ain tinel,

ibilgunez ezberdiñ,

ta tartekidez alkar batera:

Illargik zillar-gurpil

nola dabilkin, ta onen atzean

Merkuri jakite-buru,

ta Maite-izar sona

dizdiz ta eder urratsean;

bai eta nola beste

bidez dabillen Marte odolti,

nola Jupiter on guziz

beteak bere tximist

arraiaz zoardi daukan ortzi;

erpiñean Saturni

uztaidun, urrezko mendeen aita;

onen atzetik izarte,

kantari-talde aratza,

argi ta ondasun-iturri baita.

Au begira ondoren,

nola ederrets lurbira-itxura,

nor ez intziri t'aldia,

eta anima katetan

erbeste daukanaz ez eten-gura?

Au da pozkida-leku,

emen da pakea jabe, emen

aulki jori-garaian

Maite gorena dago

on oroz gozaro bildua ederren.

Edertasun betea

emen baita osoro ageri,

argi garbiz diztira,

iñoiz illundu gabe:

emen udaste loretan beti.

Oi egiazko soro!

oi larre gizen, atsegingarri!

iturburu naro!

oi kolko zoragarri,

zelaidi gorde, on oroz ugari!