PRANTZISKO SALINASI

Nare duzu aizea,

ederrez ta argi garbiz jazten,

Salinas, doñu betea

zur esku zolien

eragieraz entzunik ozen.

Doñu garai orrezaz,

ardura gabe dagoen anima,

ba dator bere senera,

sortzez duen eiñera,

azturik zeukan goi-leñargira.

Eta baitara danean,

zorunaz ta asmoz aurrera doa;

ez dazau ogasunik

jendek maite lakorik:

edertasun galgarri lazoa.

Aidez-aide digaro

goren gorengo oboa barrena,

eta an bestelako

durundi itzaleziña adi du,

orotan iturri lenena.

Ba dakus Nausi gorena

zitara ain aundi ontan emanik,

nola ain antzez diardun

doñuz, jauretxe onen

sendasun duena betidanik.

Eta ain erakide

izanik aindoz, gero ba dakar

erantzuki ideko,

eta bieri nasian

mintzura ezti darie alkar.

Emen anima atsegiñ—

itxasoz igeri dabil, t'azkenez

barrura murgil danean

beste txinti arrotzik

ez baitu batera zentzumenez.

Au bai zoramen gozo!

erio bizikor! aanzte ezti!

Aian banengo ontan,

zentzu lizun narraz

ontara beiñere biur gabeki!

Atozte ona, lagunak,

Apolo-talde deunaren zoruna

zeratenok, ta nere

ondasunik miñena:

ikuskai oro negar illun da!

Berauntsa ater gabe,

Salinas, doñu orretxek neregan,

onela zentzuok ernai

baitagoz goiko onari,

sogor dirala gañeko gauzetan!