GAU ILLUNA (B)

Nere zoriona! — Gau illunean,

maitez su-garretan, — iñor oarkabe

atera nintzan, — etxe-barruna

iabal neukanean.

Illun, bildur gabe, — zurubi gordetik

mozorro-iantzian, — illun, zelatan,

etxe-barrua — iabal neukanean.

Gau doatsu artan — ixil, iñork ere

ez nindekusala, — ezer ez nik ere,

nere biotzeko — argia baizik

gidari ez nula.

Au nendun gidari — eguerdi-argia

baiñon areago, — nik nekin tokian

zegon Arengana, — iñortxo ere

ageri etzala.

Gau doatsua! — argia baiño

maitagarriago — zitzaidan gaua!

Artan bildu ziran — Maite ta Laztan,

Laztana Maite — biurtzen zala.

Lore-galtzar ontan, — oso osorik

Arentzat baineukan, — lo geldi zitzaidan;

maite egiten nion; — izai-ostoak

aize zegion.

Nik Aren adatsak — orraztu artean,

dorreko aizeak — esku legunez

lepoan ni ioaz, — zentzuak oro

lotu zizkidan.

An geldi nintzan, — nitaz aztu nintzan;

burua makurtuz — Aren galtzarrean.

Oro geldi zegon — An nere kezka

egotzi nendun — lilien artean.