BAKARRALDIA

Bai benetan doatsu

mundu-otsari itzuri doana,

eta lurrean jakitun

bakan izan diranen

bidexka ixillez dabillana.

Aundien bizikera

arroak ez baitu kezkarazten,

mairu argiak urrez,

arri-nabarrez eraiki sapaia,

ark ez aintzat artzen.

Aotan aipagarri

izaterik ez dio ardura,

mingañak zurikeriz

goraipa dunaz ere

egiagatik ez jakin-gura.

Neri zer dit axola

beatz ariñak berezi nazan,

aize uts onen billa

ats-estuka banabil,

yoranez, irrika, il-bizian?

Oi mendi, iturri, ibai,

oi ixil gorde atsegingarri!

Ontzia galdu-urran,

itxas sumiñ ontatik

atseden eske bainator larri.

Loaldi etengabea,

egun arrai, garbi bat nai dut nik;

odolaz edo diruaz

arro danaren mutur gaiztoa,

eztut nai ikus jadanik.

Atzar nazate txoriak

txiuntza gozo ez ikasiaz,

eta ez besten mende

dagon arek oi ditun

kardaba gaitzak aldi guziaz.

Naiago nigan bizi;

griñatxar, bekaitz, gorroto, axut

ta ustekeri ezik,

goiari zor diodan

zoria bakarrez goza nai dut.

Mendi-malda beera

ba dut baratza eskuz landua,

udaberri aldian

lore ederraz apain,

lendanaz baitu nabari zitua.

T'ango ederra ikusi

ta geiagotzeaz edo naro,

muñatz lirain beera

ur-txirripa garbi bat ariñ,

jostari, ba dator araño.

Eta gero emaro

zuaitz tartean zearka dabil,

eta bide batez

lurra belarrez jantziz,

loreak ugari dixuriz bipil.

Aizeak landa-mintza

egurasten, eun usai bidaliz;

susmur ezti guriaz

daragie zuatzai,

urre t'algoa aantzaraziz.

Bezate diruketa

ontzira diranak uste aizunaz,

Ipar-Ego aizeak

leyaka diranean

ez dit axola asalda ditunaz.

Kirrinka dago masta,

gau illun biurtzen egun argia,

zeruraño ba doa

naasiz iskanbilla,

urmendoiz ugalduz ugaria.

Mai bat gartxu, atseden

onaz ongi betea nik aski;

arazki landuriko

zillarreria, bego

ekaitzaz bildur oi eztanari.

Besteak aginpide

galkorrak ase eziñez egarri

erre dituño gaxoak,

itzalpera etzanda

nagon ni emen kanta-kantari.

Itzalpean etzanda,

untzorriz ta ereñotzez koroi,

buru-belarriz adi,

etorri gozo-mearen

doñu eratsu onen entzunkoi.