PILIPE RUIZI

Noiz diteke, Pilipe,

zerura nadin erbestea

lagaz, eta gorengo

oboan egi betea

miñik gabe an begiestea?

An nere biziaz bat,

argi-leinuri betean bil-billa,

ikus dezaket bein-banan

ba-dana eta izana,

ta auen beren jatorri ixilla.

Ba dakusket orduan

esku gorenak nola zimendu

ain berdin eta galgan

jarri dion lurrari,

sendo eta tink dezan sostengu.

Ba dakusazket lurrak

euskarri ditun betiko zutabe,

xede eta mugarri,

oien bidez Jaunak

itxas sumiña baitauka mende.

Zergatik lur-ikara,

itxas sakonak nola sumintzen;

nundik nora Iparra

liskar billa datorren,

ta urak gora-beera dabiltzen;

nundik darien iturri,

ibaien betiko urgoi aundiak

nun duten elikatzea

jakiñen dut orobat

beroen eta izotzen sorgiak;

egurats zabalean

nork ere deutsien goiko euriri,

oñaztarren sutegi;

Jainkoak nora dauzkan

elurte, nundik datorren ortziri.

Udan ez al dakuszu

aizea nola naasten dan oro?

Illunkara da eguna,

Gaztel eroak jotzen,

ta autsak goraño egiten arro.

Odeiez Jainko-gurdi

irauli diraul, azkar, dirdari,

dardar eta durundi,

su biziz dizdiz dagi:

lurra ikara, jendea apalki.

Euri-jasa tellatuz,

muñotan beera ugolde lodi;

euren lana galdua,

landak oro uretan,

ikusten nekazariak lauorri.

Eta andik gorago

ba dakusazket izarren ikarak,

bai koloka diranen,

bai tink daudenenak,

aztikeri ta zeru-aztarnak.

Izarrak nork dabilzkin

eta nork pizten ditun ederki,

ain tinel eta zoar;

zelan Artzai-makoa

itxasoratzez erabe dan beti.

Nun dagon ere bizi

t'argi-sorgu dan su betikorraren

elikabide, neguan

nola oi dan leiatzen,

gauak luzatuz nork ere gerazten.

Eta gorengo oboan

ba dakusket egonez pozkida

t'atsegiñ-egotegi,

urre-argiz bitsetan,

anima doatsuk an bizi baitira.