GAU ILLUNA (A)

                        Arimaren koplak: bere buruari uko egiñ-eta

                        poz baita Jainkoarekin bat-egitean

                        betekundea jo dulakoz.

Gauaro illun batean

yoranez, maitez sukarrean,

—oi ene zoriona!—

ixil irten nintzan,

nere etxea zegola pakean.

Illunaldiz, mozolo,

zurubi gordeaz uste onean,

—oi ene zoriona!—

illunaldiz, kirika,

nere etxea zegola pakean.

Gauaro doatsuan,

gordeka, iñor oar ez zalarik,

ezer ez nenkusala,

ez argi ez gidari

biotza sutan zeukana baizik.

Gau onek gida nindun

eguerdi-argiak bañon obeki,

jakiñ ere nik ongi

nekian Arengana,

bertan iñor ezpaitzan ageri.

O gau biderakusle,

argi-urratzez gaini atsegin,

maiteak alkargana

zenituna bat egin,

Maiteñoa bat Laztanarekin.

Nere galtzar-lorean,

Arentzat oso baineukan gorderik,

loak artu zun gozaro,

nik Ari maite egiñik,

ta izai-ostraillak aize emanik.

Nik Aren adats-izpi

orraztu bitartean, dorreko

aizeak lepoan guri

joaz, zentzuak oro

lillura jarri zizkidan oso.

Ba negon egon, t'antzi,

Maiteagan etziñik betarte;

oro geldi, eta ni

zitori lorez arte

onean nindagon ardura gabe.