ANDRA MARIARI

O Birjiña garbi eguzkia baño,

gizonen dedu, zeruko argi,

goren beziñ errukior:

itzuli lurrera begi oriek,

eta begira espetxa gogorrean

aizaroz illunik esita dagon gaxo bat;

eta besteengatik

dudan baño zori txarragorik

ez aiñakorik zentzuak ezpadazau,

zure esku altsuaz

eten kate au, zeruko Erregiñ orrek.

O Birjiña, Jainkoak zugan

atseden ona autetsi eta

zigorra maite gozo biur zenuna:

baldin zuzena bigundu

bazenun, ain zuzen biotz goibela

ozkarbi biur dezakezu;

agerrazu betarte maitea,

zeruak ederrets, lurrak jaurets dutena;

ba doazke odeiak, egunak argi egiñen:

zure argiak, Andre goien,

gaindu beza nere gau beltz, illuna.

Birjiña ta Ama batean,

zure Egillearen sortzalle doatsu

eta altzoan bizia lorarazi zenuna:

begira nola nere miña

gero ta txartzenago, geitzenago den;

otiña ugalduz doa, oneriztea aanzten;

sor zenun zuzen-egiak

Zu aren alde ezpazaitu,

nun dezake kerizpe onik?

Eta Ama zeranez,

aski bekizu nere eziña ikusi.

O Birjiña eguzkiz jantzia,

betiko argitan koroi emana,

illargia ain eder oinpera duzuna:

pozoidun eziñ-ikusiak,

iruzur zorrotzak, mingaiñ ustelak,

gorroto gorriak, ez-bidezko indarrak

batean dagidate gudu;

olako etsaigo gaiztoaren aitzi

nola gauz izanen lander, ez-aala,

baldin zure izen onetsia,

Maria, nere jagole ezpaledi?

O Birjiña, zuk gallenduz,

gal izanaz, betiko gaitzaz, asmo utsegiñaz

sugetzarra alaraoka ari duzuna:

itxar-ertzean orra aunitz

galduko naizenaz ekuru begira,

urak aundi, arnasa argal,

batzuk pozik, bestek izu; samurrena

errukiz mintzoa alperrik nekaraziz:

ni, begiak zugana negar,

kresal sumiñez zear banoa igari.

O Birjiña, Aitak emazte,

Semeak Ama ezti, Maite itzaleziñak

jauretxe saindu, gizonen aterpe:

ikara besterik ez dakust.

Nere egoitzara so badagit, arrisku;

baldin irterara, ezbaiko; laguntza mutu,

etsaia odolgaitz,

egia billus, gezurra aldiz

arma ta aldezlez orni-orni:

nere bizi gaxoa

bakarrik zugana itzuliz da arnas.

O Birjiña, goi-eskeari

«bai» zintzo beziñ mena eman zeniona,

zeruak zu baitan begiets nai dutena:

terreilka banintz edo,

besoak lotuta, begiak itsu,

amaika gezi ni zaurtu naiaz

ari zaizkit inguru;

miñ dut, bañan eskurik ez dakust,

eziñ dut iges egiñ, ez saiestu:

Seme gorenak, Ama laztana,

zugatik onez atera nai nazala!

O Birjiña, artizar maite,

itxas ekaiztsuan gidari argi,

errañu sainduz aizea ixil duzuna:

milla olatuk leyaka

arraun-aize-ontzi argal bat

osiñera daramate, urez ur

itsumustuan doala;

gaua ba dator, aizetea orruz;

orain zerura, orain ondora,

aga ausia kirrinka:

zakida lagun arkaitza jo baño len.

O Birjiña, guzien nokuz,

gizartea zikindu oi duen

lenen gaitzaz kutsa ez ziñana:

ongi dakizu aurtzarotik zugan

itxaro dudala; ta gaindu nindun griña gaitzak

ogendun bizi au zure erruki orren ezgai

biur baldin badu,

zenbat eta gaitzago izan eria

eta gutxigo merezi laguntza,

zure errukiak ainbat geiago

ager dezake bere onginai betea.

O Birjiña, naigabe latzak

mingaña lotzen, ta mintzoak nai luken guzi

esatea eragozten;

baña adiozu etengabe

oiuz ari zaizun biotz minberari.