Lehen perediküa

 

Agur, züer, jente honak,

hor jinik Santa Grazira.

Arte goxo bat züeki

igaraiteko prest gira.

 

Egün gük Santa Engrazi

aipatüko deizüegü,

Heben haren trajeria

nahi beitügü eskentü.

 

Zonbaitek sorrarazten düe

Luzitanian, Brakaran;

Beste zonbaiteki, aldiz,

uste dügü Saragoizan.

 

Hürrün behar dügü joan

laugerren mentealano.

Zer izan den ez da erres

jakitea guretako

 

Üken züan bizitzea

llabür eta hunkigarri,

Eta oinaze gaitzetan

hiltzea ere lazgarri.

 

Erroman, Maximiliano

beitzagon enperadore,

Saragozan, Daziano

züan bürüzagi orde.

 

Biek kirixtier kontre

egiten züen goitzarren,

Ixurten haien odola,

zauriz beterik ehaiten.

 

Gure Engraziren aita

denek Errege ttipia

Mirespenez deitzen züen,

beitzüan itzal handia.

 

Senargei haütatü zeion

Rusilloneko duke bat;

Engrazi, haren alaba,

abiatü zen harat.

 

Boto eginik beitzüan

ezkongabe egoitea,

Jinkoaren esküetan

erabaki züan jartea.

 

Aitonen semeek züen

lagüntzen bere bidean;

Hamazortzi gazte ziren

joaiten haren ber xedean.

 

Joan zen bihotza azkar

Dazianoren etxera,

Bere herra bazter lezan,

otoiez, galtatzera.

 

Bürüzagiak, ordüan,

erabakia hartu eta,

Ehoarazi zütüan

gazteak, arrunt arrunta.

 

Bai Engraziren aldia

jin zen berantxeago;

Soldadoer erran zeien

hura abreki lezaen jo.

 

Azotekatürik, txainkü,

baraxtü zeion ürratsa;

Oso odolüritürik

eman züan azken hatsa.

 

Gureki düzüe, orai,

trajeria hori biziko;

Gero gogoan düzüe

gük bezala etxekiko.