TXINPARTA-ERESIA

Noletan zenezaken, enborra, zuk kanta,

begi-biotzarentzat ziñez ulerkaitz da.

Noiztik, bada, legoke norbait kantarako,

miñaren-min izarrak ikuski baitago?

Eresirik bai al du txoriak beiñola,

miru beltzaren iges, odol dariola?

Yolasean al dabil erbia larrean,

eiztariak pum!... jo-ta, erdi-illik uztean?

Dantzarako al dago nonbait erleñoa,

ur-txirripak eldu-ta narraz badijoa?

On litzaio norbaiti kantari aritza,

tximistaren dardaraz lurrera balitza?

Ondo legoke, bada, gariaren parra,

leiaritsu baletor aize-egotan garra?

Izpi-muñik bai al du gauan illargiak,

narda-egan badabiltz bitarte odeiak?...

Benetan bai zerala, enborra, ulerkaitza,

arkaitz bizian dan lez loreti zugaitza...

Ziñetan zabilz nere barren-nasterako,

izotz-txuntxurra eran eguzkira malko.

Zergatik zu, ordea, ez berdin ziñaken,

adimen muxar onek ez dit arrapatzen:

neregandik datorkit ortara egiña,

eresiaren orde sortzen zait zotiña.

Gogo-naste ortara ez neike ni jarri,

malkorik ez oi da-ta eztaian ikusi.

Aizkidea bazaitut, jolas-kantak artu

ta abesti-kunkunera zeurekin naukazu.

Min-illetak baztertuz, alaiari eman,

zure kantaz nik ere gaur kanta dezadan.

Yolasean bazakust, ez bezat or entzun

jario-gordiñaren zuzmurru bat illun.

Betozkit aringarri mintzaira biguñak,

uxatzera betozkit odei beltz, aztunak...

Kanta, enborra, kanta... txinpartak jaurtiki,

zure mingain gorriztak kurriz erabilli.

Kantaria nagotzu aspaldi zure on,

min gorriaren miñez naiz lertuki egon;

kantaria nagotzu kanta pozgarria,

biotzean dezazun ber-piztu argia.

Begira nere garrak zein gora dagiten:

zeinbat malkotsuago ainbat ditu igotzen.

Naigabeak dakarkit kantarako indarra,

naigabea da nere ereskai-aparras.

Zeruko Argia 185,1934ko maiatza, zk. 273. or.